Πέντε αράδες σκοπίμως ετεροχρονισμένες για τον Βαγγέλη Γιακουμάκη.

Σε κοιτώ και νιώθω το αδιέξοδο που βίωσες

Σε είδα να παλεύεις με το σκοτάδι που φέρουν

οι άνθρωποι δίχως να το γνωρίζουν

Ατενίζω τον καθρέφτη αντίκρυ μου, δακρύζω...

Δε φταις που γεννήθηκες φως και παρέμεινες μεγαλώνοντας

φως

Σαν ηλιαχτίδα στο απόλυτο σκοτάδι κέντριζες το βλέμμα

του τυφλοπόντικα

Αγωνιούσε να σε κρύψει...μα δε τα κατάφερε

Μέσα από το μαρτύριό σου έγινες διέξοδο, ελπίδα για

όλες τις βασανισμένες ψυχές που καίγονται μόνες

Αιτία αφύπνισης για όλους τους έκπληκτους υπνοβάτες

Στα μάτια της ψυχής μου είσαι ένας ακόμη Ήρωας...Όχι 

ρίψασπις όπως είπαν μερικοί...

Τελικά δεν είσαι το θύμα...Είσαι ο θύτης και το γνωρίζουν 

όλα τα τρωκτικά...  

Συγγνώμη που δεν ήμουν εκεί

Συγγνώμη που δεν είμαστε εκεί  

-Ο Προχειρογράφος-